Historia rozwoju z końmi miała kilka znaczących zwrotów. Genezy programów rozwojowych człowieka z udziałem koni można doszukiwać się już w początkach zainteresowań końmi w czasach prehistorycznych. Przez setki lat wierzono w uzdrawiającą moc tych zwierząt. Natomiast od końca XVIII w. zaczęto kłaść nacisk przede wszystkim na możliwość poprawy stanu fizycznego ludzi poprzez jazdę konną. Wspomina o tym Leif Hallberg w książce Walking the Way of the Horse. Exploring the Power of the Horse-Human Relationship[1]. Następnie przekonania te trafiły na szczególnie podatny grunt po tym, jak częściowo sparaliżowana Liz Hartel zdobyła medal na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 r. Jednak stopniowo ponownie przypisano większe znaczenie oddziaływaniu koni na psychikę i zdolności uczenia się człowieka.

Wzrost popularności

Co ciekawe, od lat 90. XX w. nastąpił gwałtowny wzrost popularności programów rozwojowych z udziałem koni. Obecnie w różnych częściach świata istnieje kilkadziesiąt podejść do pracy rozwojowej w asyście koni[2]. W Stanach Zjednoczonych, kraju, w którym wydaje się być najbardziej popularna, funkcjonuje około 700 ośrodków oferujących tego rodzaju programy zarówno w zakresie edukacji, jak i zdrowia psychicznego, coachingu oraz zarządzania zespołami. Ich klientami – w zależności od specjalizacji danego miejsca – bywają: osoby szukające odprężenia, rozwoju osobistego, chorujące na depresję, mierzące się z traumą, borykające się z problemami psychicznymi, trudna młodzież, więźniowie, żołnierze z zespołem stresu pourazowego. Za pionierki w tej dziedzinie uznaje się m.in. Barbarę Rector, Adele von Rust McCormick, Marlene Deborah McCormick i Lindę Kohanov. Historia rozwoju z końmi jest fascynująca, tworzy ją wiele rożnych nurtów, o których opowiadam.

[1] L. Hallberg, Walking the Way of the Horse. Exploring the Power of the Horse-Human Relationship, 2008, s. 27.

[2] W języku angielskim podejścia te są najczęściej określane jako modality, co najczęściej jest tłumaczone na polski jako modalność.